Çocukken içim içime sığmazdı benim de. Uçurtma peşinde koşardım boş arsalarda. Yürümezdim hiç; hep koşardım. Ayağım takılıp düşecek gibi olsam da durmaz, düşmeyi göze alırdım. Yeryüzü ayaklarımın altından sabun gibi kayardı.Yetişkin biri olduktan sonraysa ben de herkes gibi neşemi kaybetmiştim.
Birden üzüldüm neşemi kaybettiğime! Merak da ettim, uçurtma peşinden koşarken içime sığmayıp taşan o sevincin nereye kaybolup gittiğini. Unutmuş olabilir miydim bir yerde? Mümkün müydü bu? Yani insan çanta ya da cüzdan unutur gibi unutur muydu sevincini?
Hatice Meryem
"aklımdaki yılan"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder